Ιούνιος 2022, Μπαξέδες

Νομίζω ότι άκουσα για πρώτη φορά τους στίχους του Δάντη για το κρασί από έναν φίλο μέσα στο πλοίο της γραμμής που μας έφερνε Σαντορίνη. Πρέπει να ήταν το καλοκαίρι του 1987, δεν θυμάμαι καλά. Ερχόμαστε στο νησί για τον τρύγο, πατούσαμε τα σταφύλια στην κάναβα του παππού μου στον Μπαξέ, μπροστά στη θάλασσα και κάναμε το δικό μας κρασί – το Κτήμα Σιγάλα δεν υπήρχε ακόμη, ιδρύθηκε το 1991.

Ήταν στίχοι από το Καθαρτήριο, το δεύτερο μέρος της Θείας Κωμωδίας, που με εντυπωσίασαν βαθιά:

Και για να μη μένεις έκπληκτος μ’ αυτά που ακούς,
κοίταξε τη θέρμη του ήλιου που γίνεται κρασί,
όταν ενώνεται με το χυμό που κυλάει από την αμπελιά.

Με έναν αφοπλιστικά περιεκτικό, λιτό και ποιητικό λόγο, ο Δάντης μας μιλάει για τη γέννηση του κρασιού, μας εξηγεί το ‘’θαύμα’’, θαύμα το οποίο συνδέει στην ίδια ωδή, την XXV, με το ανεξήγητο τότε μυστήριο της ανθρώπινης αναπαραγωγής.

Οι στίχοι γράφηκαν γύρω στα 1315-1316. Οι αιώνες που πέρασαν δεν έχουν αλλοιώσει σε τίποτα τη ζωντάνια, την αμεσότητα και τη σοφία τους. Είναι γεγονός ότι σήμερα η επιστημονική έρευνα και οι τεχνολογίες που δημιουργεί έχουν βελτιώσει σημαντικά το κρασί. Κι όμως κάτι ξεφεύγει. Η επιστήμη αδυνατεί να διακρίνει ένα μεγάλο κρασί από ένα μέτριο. Αυτό το κάτι που ξεφεύγει, το εν δυνάμει θαύμα, ήταν το έναυσμα για να δημιουργήσω το Κτήμα Σιγάλα τριάντα χρόνια πριν.  Κι εξακολουθεί να είναι η έμπνευση για τη νέα μου περιπέτεια, το oeno Π, με τους στίχους του Δάντη να με συντροφεύουν ως καλός οιωνός γι’ αυτό που θα ακολουθήσει.

Πάρις Σιγάλας